Thalhath M Aboo with Ali Mavilayi and 7 others
എന്ത് കൊണ്ട് ബീഫ് നിരോധനം ???
എന്നുമുതലാണ് മാംസാഹാരം നിദ്ധമായത് ?
നദീതീരത്തും താഴ്വരകളിലുമൊക്കെയായി വികസിച്ച ഏതാണ്ടെല്ലാ സംസ്കാരങ്ങളും ഫലമൂലാദികള്‍ക്കും ധാന്യങ്ങള്‍ക്കുമൊപ്പം മൃഗമാംസവും ഭക്ഷണമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ സംസ്കൃതികളായ ഹാരപ്പാ-മൊഹേന്‍ ജൊദാരോയും പിന്നീട് വന്ന ആര്യന്മാരുടെ വൈദിക സംസ്കൃതിയും ഒന്നും ഇതില്‍ നിന്ന് വിഭിന്നമല്ല.
ഭാരതത്തിന്റെ ആദ്യ മതങ്ങളിലൊന്നായ വൈദികമതത്തിന്റെ സംഹിതകളിലും പുരാണങ്ങളിലും തന്നെയുണ്ട് മാംസാഹാരത്തിന്റെ ഉപയോഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരാളം ഉദാഹരണങ്ങള്‍.
ഈ ബീഫ് നിരോധനത്തിന്റെ വക്താക്കള്‍ സൌകര്യപൂര്‍വം വിസ്മരിക്കുന്ന ചില കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്ന് പരിചയപ്പെടാം.
ഏറ്റവും പ്രധാനം ഹിന്ദു സംസ്കാരം ഒരിക്കലും പൂര്‍ണ സസ്യാഹാരശീലത്തില്‍ അധിഷ്ഠിതമായിരുന്നില്ല എന്നത് തന്നെ. വൈദിക സനാതന ധര്‍മ്മത്തിന്റെ ആണിക്കല്ലായ മനുസ്മൃതി അഞ്ചാം അധ്യായത്തില്‍ കഴിക്കാവുന്നതും കഴിക്കാന്‍ പാടില്ലാത്തതുമായ ജീവികള്‍ ഏതൊക്കെയെന്ന് ഒന്നൊന്നായി പരാമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. പന്നി, മുള്ളന്‍പന്നി, ആമ, ഉടുമ്പ്, കാണ്ടാമൃഗം, മുയല്‍ എന്നിവയൊക്കെ തിന്നാവുന്ന ജീവികളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ പെടും. പാഠിനം, രോഹിതം തുടങ്ങിയ മത്സ്യങ്ങളും കഴിക്കാമത്രേ
മനുവിന്റെ ചില പ്രസക്തമായ വരികള്‍ കാണുക:
ന-അത്താ ദുഷ്യത്തദന്നാദ്യാന്‍ പ്രാണിനോ അഹന്യഹന്യപി |
ധാത്രാ ഏവ സൃഷ്ടാ ഹ്യാദ്യാശ്ച പ്രാണിനോ അത്താര ഏവ ച || 5-30
തനിക്ക് കഴിക്കാന്‍വിധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ജീവികളെ ഭക്ഷിക്കുന്നവന്‍ പാപമല്ല ചെയ്യുന്നത്, കാരണം സ്രഷ്ടാവ് തന്നെയാണ് ഭക്ഷിക്കുന്നവയെയും ഭക്ഷിക്കപ്പെടുന്നവയെയും (ആ രീതിയില്‍) സൃഷ്ടിച്ചത്.
ക്രീത്വാ സ്വയം വാ അപ്യുത്പാദ്യ പര-ഉപകൃതം ഏവ വാ |
ദേവാന്‍ പിതൃംശ്ച അര്‍ച്ചയിത്വാ ഖാദന്‍ മാംസം ന ദുഷ്യതി || 5-32
ദേവകളെയും പിതൃക്കളെയും ആദരിച്ചുകൊണ്ട് മാംസം ഭക്ഷിക്കുന്നവന്‍ പാപം ചെയ്യുന്നില്ല, ആ മാംസം അവന്‍ സ്വയം കൊന്നതായാലും വാങ്ങിയതായാലും ഉപഹാരമായി സ്വീകരിച്ചതായാലും
നിയുക്തം തു യഥാന്യായം യൊ മാംസം ന-അത്തി മാനവഃ |
സ പ്രേത്യ പശുതാം യാതി സംഭവാന്‍ ഏകവിംശതീം || 5.35
മാംസം കഴിക്കേണ്ട സാഹചര്യങ്ങള്‍ അതിന് വിസമ്മതിക്കുന്നവന്‍ വരുന്ന ഇരുപത്തൊന്ന് ജന്‍മങ്ങളില്‍ മൃഗമായിരിക്കും.
മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുന്നതിലെ എത്തിക്‍സിനെ കുറിച്ച് വികാരഭരിതനാവുന്ന പ്രസ്തുത നിരോധനക്കാര്‍ കുതിരയെ ബലികൊടുക്കുന്ന അശ്വമേധം എന്ന പ്രസിദ്ധമായ ഭാരതീയ യാഗത്തെ മറക്കുന്നു. അങ്ങനെ ബലി നല്കിയ കുതിരയുടെ മാംസം എങ്ങനെ വീതിക്കണം എന്ന് വിവരിക്കുന്ന ഋഗ്വേദത്തെ മറക്കുന്നു. വേദകാലത്ത് കുതിര ഉള്‍പ്പടെ നൂറുകണക്കിന് മൃഗങ്ങളെ ബലികൊടുത്തിരുന്നു. വേദാചാരങ്ങളെ കുറിച്ച് പ്രതിപാദിക്കുന്ന ശതപഥബ്രാഹ്മണം യജ്ഞത്തില്‍ ഹോമിക്കപ്പെട്ട മാംസമാണ് എറ്റവും മികച്ച ആഹാരമെന്ന് പറയുന്നുണ്ട് . വേദകാലത്ത് ബീഫ് പോലും കഴിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു, പശു ഒരു മൂല്യമുള്ള സമ്പാദ്യമെന്ന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍ പശുമാംസം കഴിക്കുന്നത് പിന്നീട് നിരോധിക്കപ്പെട്ടതാണ് . ഇതെല്ലാം പോട്ടെ, രാമായണത്തില്‍ വനവാസത്തിന് പോയ രാമനെ തേടിയെത്തുന്ന ഭരത രാജകുമാരന് ആദിവാസികള്‍ മദ്യവും മീനും ഇറച്ചിയും ഒക്കെ ‘ട്രീറ്റ്’ കൊടുക്കുന്നത് ഉള്‍പ്പടെ രാമായണത്തിലും മാംസഭക്ഷണത്തെ സാധാരണ കാര്യമെന്ന പോലെ വര്‍ണ്ണിക്കുന്നുണ്ട്. ഭാരതീയ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിലെ അതുല്യപ്രതിഭയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന സുശ്രുത സംഹിതയിലും മത്സ്യ-മാംസാദികള്‍ ഭക്ഷിക്കുന്നതിനെ പറ്റി പലയിടത്തും പരാമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. ഏറ്റവും രസകരം, ബീഫ് അഥവാ നമ്മുടെ മേല്‍പ്പടി നിരോധന ഗോ ഭക്തന്മാര്‍ പാടി നടക്കുന്ന ‘ഗോമാതാവിന്റെ’ ഇറച്ചി, പല രോഗങ്ങള്‍ക്കും നല്ല ഔഷധമായി സുശ്രുതന്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു എന്നതാണ് . ഇങ്ങനെ, ഒന്ന് തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയാല്‍ ഈ പറയുന്ന സനാതനസംസ്കാരത്തില്‍ മാംസാഹാരം തീരെ അന്യമായിരുന്നില്ല എന്നതിന് എത്രയെങ്കിലും തെളിവുകള്‍ കിട്ടും.
ബിസി 500-600 കാലഘട്ടത്തില്‍ ക്രോഡീകരിക്കപ്പെട്ടതെന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്ന സുശ്രുതന്റെ സംഹിതയില്‍ ആണ് മാംസാഹാരത്തെ പറ്റിയുള്ള ഏറ്റവും ബൃഹത്തായ പ്രാചീനവര്‍ഗ്ഗീകരണം കാണാവുന്നത്. സൂത്രസ്ഥാനം ഉത്തരാര്‍ദ്ധത്തിലെ 531ശ്ലോകങ്ങളുള്ള നാല്പത്താറാം അധ്യായത്തില്‍ (അന്നപാനവിധി) ഏതാണ്ട് 200ഓളം ശ്ലോകങ്ങള്‍ മാംസാഹാരത്തെയും അവയുടെ പാകങ്ങളെയും വിവരിക്കുന്നതാണ്. വെള്ളത്തില്‍ വസിക്കുന്ന ജീവികള്‍ , വെള്ളം കൂടുതലുള്ള ഭൂമിയിലെ ജീവികള്‍ , പച്ചമാംസം തിന്നുന്ന ജീവികള്‍ , ഒറ്റക്കുളമ്പുള്ള ജീവികള്‍ , സമസ്ഥലങ്ങളിലെ ജീവികള്‍ എന്നിങ്ങനെ ആറ് വിധത്തിലുള്ള ഒരു വിശാലവര്‍ഗ്ഗീകരണത്തോടെ ആരംഭിക്കുന്ന മാംസാഹാര വിവരണം ഓരോ തരം മാംസത്തിന്റെയും വാത-പിത്ത-കഫാദികളുടെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകളെയും ശരീരത്തില്‍ അവ പോഷിപ്പിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങളെയും പറ്റി പറയുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന് 55 - 58 വരെ ശ്ലോകങ്ങള്‍ മാനിറച്ചിയെപ്പറ്റിയാണ്. തിത്തിരി മുതല്‍ മയിലും കാട്ടുകോഴിയും നാടന്‍ പ്രാവും വരെയുള്ള പക്ഷികളുടെ മാംസത്തെപ്പറ്റി 60 - 71ല്‍ പറയുന്നു. ശുക്ലവൃദ്ധിയ്ക്ക് കുതിരയുടെ മാംസം നല്ലതാണെന്ന പ്രാചീനവിശ്വാസത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ശ്ലോകങ്ങളും പിന്നീട് കാണാം.
ഗോമാംസത്തെപ്പറ്റിയുള്ള പ്രസ്താവന സമകാലീനവിവാദങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഒന്ന് പരിശോധിക്കുന്നത് കൗതുകകരമായിരിക്കും.ശ്വാസരോഗം, കാസം, വിഷമജ്വരം എന്നിവയെ പശുവിന്റെ ഇറച്ചി ഇല്ലാതാക്കുമെന്ന് പറയുന്ന സുശ്രുതന്‍ കായികാധ്വാനം കൂടിയവര്‍ക്കും അത്യഗ്നി (ഗ്യാസ്ട്രൈറ്റിസ് ? ഹൈപ്പര്‍ തൈറോയിഡിസം ?), വാതാധിക്യം എന്നിവയുള്ളവര്‍ക്കും ഇത് നല്ലതാണെന്നു സൂചിപ്പിക്കുന്നു (ശ്ലോ:89).
വേദാചാരങ്ങളെ കുറിച്ച് പ്രതിപാദിക്കുന്ന ശതപഥബ്രാഹ്മണം യജ്ഞത്തില്‍ ഹോമിക്കപ്പെട്ട മാംസമാണ് എറ്റവും മികച്ച ആഹാരമെന്ന് പറയുന്നുണ്ട് വേദകാലത്ത് ബീഫ് പോലും കഴിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്തിലാകട്ടെ സന്താനലാഭത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്ന ഭാഗത്ത് വാഗ്മിയും ഭരണനിപുണനും വേദങ്ങളില്‍ പ്രാവീണ്യമുള്ളവനുമായ പുത്രനുണ്ടാവാന്‍ ദമ്പതികള്‍ ചോറും, ഇളംപ്രായമുള്ളതോ മുതിര്‍ന്നതോ ആയ കാളയുടെ മാംസവും നെയ് ചേര്‍ത്ത് കഴിക്കാന്‍ ഉപദേശമുണ്ട്. രാമായണത്തിലാകട്ടെ പുരോഹിതരായ ബ്രാഹ്മണരടക്കം ആട്ടിറച്ചിയും മാനിറച്ചിയും കഴിക്കുന്ന നിരവധി വര്‍ണ്ണനകളുണ്ട്. വനവാസത്തിനു പോകും മുന്‍പ് കൗസല്യയെ സാന്ത്വനിപ്പിക്കുന്ന ശ്രീരാമന്‍ പറയുന്നത് "(കൊട്ടാരത്തിലെ) മാംസം നിഷിദ്ധമാക്കപ്പെട്ട്, കാട്ടിലെ ഫലമൂലാദികള്‍ കഴിച്ച് ഞാന്‍ ജീവിക്കേണ്ടി വരും" എന്നാണ്.
കബന്ധനെന്ന രാക്ഷസരൂപത്തില്‍ നിന്നും മോചിതനായ ദനു രാമനും ലക്ഷ്മണനും ഇന്നിന്ന മാംസങ്ങളും ഇന്നിന്ന മീനുകളും ഭക്ഷണമായി ലഭിക്കുന്ന പമ്പാനദീതീരത്തെക്കുറിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. ദ്വിജര്‍ക്ക് തിന്നാമെന്ന് മനുസ്മൃതി അധ്യായം 5ല്‍ വിധിക്കുന്ന മാംസവര്‍ഗ്ഗങ്ങളെപ്പറ്റി രാമന്റെ അമ്പേറ്റ് വീണ ബാലി ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്ന ശ്ലോകം ഇവിടെ ശ്രദ്ധേയമാനു
ബാക്കി തുടരെ കമന്റുകളില്‍ smile emoticon
എന്നുമുതലാണ് മാംസാഹാരം നിദ്ധമായത് ?
നദീതീരത്തും താഴ്വരകളിലുമൊക്കെയായി വികസിച്ച ഏതാണ്ടെല്ലാ സംസ്കാരങ്ങളും ഫലമൂലാദികള്‍ക്കും ധാന്യങ്ങള്‍ക്കുമൊപ്പം മൃഗമാംസവും ഭക്ഷണമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ സംസ്കൃതികളായ ഹാരപ്പാ-മൊഹേന്‍ ജൊദാരോയും പിന്നീട് വന്ന ആര്യന്മാരുടെ വൈദിക സംസ്കൃതിയും ഒന്നും ഇതില്‍ നിന്ന് വിഭിന്നമല്ല.
ഭാരതത്തിന്റെ ആദ്യ മതങ്ങളിലൊന്നായ വൈദികമതത്തിന്റെ സംഹിതകളിലും പുരാണങ്ങളിലും തന്നെയുണ്ട് മാംസാഹാരത്തിന്റെ ഉപയോഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരാളം ഉദാഹരണങ്ങള്‍.
ഈ ബീഫ് നിരോധനത്തിന്റെ വക്താക്കള്‍ സൌകര്യപൂര്‍വം വിസ്മരിക്കുന്ന ചില കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്ന് പരിചയപ്പെടാം.
ഏറ്റവും പ്രധാനം ഹിന്ദു സംസ്കാരം ഒരിക്കലും പൂര്‍ണ സസ്യാഹാരശീലത്തില്‍ അധിഷ്ഠിതമായിരുന്നില്ല എന്നത് തന്നെ. വൈദിക സനാതന ധര്‍മ്മത്തിന്റെ ആണിക്കല്ലായ മനുസ്മൃതി അഞ്ചാം അധ്യായത്തില്‍ കഴിക്കാവുന്നതും കഴിക്കാന്‍ പാടില്ലാത്തതുമായ ജീവികള്‍ ഏതൊക്കെയെന്ന് ഒന്നൊന്നായി പരാമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. പന്നി, മുള്ളന്‍പന്നി, ആമ, ഉടുമ്പ്, കാണ്ടാമൃഗം, മുയല്‍ എന്നിവയൊക്കെ തിന്നാവുന്ന ജീവികളുടെ കൂട്ടത്തില്‍ പെടും. പാഠിനം, രോഹിതം തുടങ്ങിയ മത്സ്യങ്ങളും കഴിക്കാമത്രേ
മനുവിന്റെ ചില പ്രസക്തമായ വരികള്‍ കാണുക:
ന-അത്താ ദുഷ്യത്തദന്നാദ്യാന്‍ പ്രാണിനോ അഹന്യഹന്യപി |
ധാത്രാ ഏവ സൃഷ്ടാ ഹ്യാദ്യാശ്ച പ്രാണിനോ അത്താര ഏവ ച || 5-30
തനിക്ക് കഴിക്കാന്‍വിധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ജീവികളെ ഭക്ഷിക്കുന്നവന്‍ പാപമല്ല ചെയ്യുന്നത്, കാരണം സ്രഷ്ടാവ് തന്നെയാണ് ഭക്ഷിക്കുന്നവയെയും ഭക്ഷിക്കപ്പെടുന്നവയെയും (ആ രീതിയില്‍) സൃഷ്ടിച്ചത്.
ക്രീത്വാ സ്വയം വാ അപ്യുത്പാദ്യ പര-ഉപകൃതം ഏവ വാ |
ദേവാന്‍ പിതൃംശ്ച അര്‍ച്ചയിത്വാ ഖാദന്‍ മാംസം ന ദുഷ്യതി || 5-32
ദേവകളെയും പിതൃക്കളെയും ആദരിച്ചുകൊണ്ട് മാംസം ഭക്ഷിക്കുന്നവന്‍ പാപം ചെയ്യുന്നില്ല, ആ മാംസം അവന്‍ സ്വയം കൊന്നതായാലും വാങ്ങിയതായാലും ഉപഹാരമായി സ്വീകരിച്ചതായാലും
നിയുക്തം തു യഥാന്യായം യൊ മാംസം ന-അത്തി മാനവഃ |
സ പ്രേത്യ പശുതാം യാതി സംഭവാന്‍ ഏകവിംശതീം || 5.35
മാംസം കഴിക്കേണ്ട സാഹചര്യങ്ങള്‍ അതിന് വിസമ്മതിക്കുന്നവന്‍ വരുന്ന ഇരുപത്തൊന്ന് ജന്‍മങ്ങളില്‍ മൃഗമായിരിക്കും.
മൃഗങ്ങളെ കൊല്ലുന്നതിലെ എത്തിക്‍സിനെ കുറിച്ച് വികാരഭരിതനാവുന്ന പ്രസ്തുത നിരോധനക്കാര്‍ കുതിരയെ ബലികൊടുക്കുന്ന അശ്വമേധം എന്ന പ്രസിദ്ധമായ ഭാരതീയ യാഗത്തെ മറക്കുന്നു. അങ്ങനെ ബലി നല്കിയ കുതിരയുടെ മാംസം എങ്ങനെ വീതിക്കണം എന്ന് വിവരിക്കുന്ന ഋഗ്വേദത്തെ മറക്കുന്നു. വേദകാലത്ത് കുതിര ഉള്‍പ്പടെ നൂറുകണക്കിന് മൃഗങ്ങളെ ബലികൊടുത്തിരുന്നു. വേദാചാരങ്ങളെ കുറിച്ച് പ്രതിപാദിക്കുന്ന ശതപഥബ്രാഹ്മണം യജ്ഞത്തില്‍ ഹോമിക്കപ്പെട്ട മാംസമാണ് എറ്റവും മികച്ച ആഹാരമെന്ന് പറയുന്നുണ്ട് . വേദകാലത്ത് ബീഫ് പോലും കഴിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു, പശു ഒരു മൂല്യമുള്ള സമ്പാദ്യമെന്ന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍ പശുമാംസം കഴിക്കുന്നത് പിന്നീട് നിരോധിക്കപ്പെട്ടതാണ് . ഇതെല്ലാം പോട്ടെ, രാമായണത്തില്‍ വനവാസത്തിന് പോയ രാമനെ തേടിയെത്തുന്ന ഭരത രാജകുമാരന് ആദിവാസികള്‍ മദ്യവും മീനും ഇറച്ചിയും ഒക്കെ ‘ട്രീറ്റ്’ കൊടുക്കുന്നത് ഉള്‍പ്പടെ രാമായണത്തിലും മാംസഭക്ഷണത്തെ സാധാരണ കാര്യമെന്ന പോലെ വര്‍ണ്ണിക്കുന്നുണ്ട്. ഭാരതീയ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിലെ അതുല്യപ്രതിഭയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന സുശ്രുത സംഹിതയിലും മത്സ്യ-മാംസാദികള്‍ ഭക്ഷിക്കുന്നതിനെ പറ്റി പലയിടത്തും പരാമര്‍ശിക്കുന്നുണ്ട്. ഏറ്റവും രസകരം, ബീഫ് അഥവാ നമ്മുടെ മേല്‍പ്പടി നിരോധന ഗോ ഭക്തന്മാര്‍ പാടി നടക്കുന്ന ‘ഗോമാതാവിന്റെ’ ഇറച്ചി, പല രോഗങ്ങള്‍ക്കും നല്ല ഔഷധമായി സുശ്രുതന്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു എന്നതാണ് . ഇങ്ങനെ, ഒന്ന് തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയാല്‍ ഈ പറയുന്ന സനാതനസംസ്കാരത്തില്‍ മാംസാഹാരം തീരെ അന്യമായിരുന്നില്ല എന്നതിന് എത്രയെങ്കിലും തെളിവുകള്‍ കിട്ടും.
ബിസി 500-600 കാലഘട്ടത്തില്‍ ക്രോഡീകരിക്കപ്പെട്ടതെന്ന് അനുമാനിക്കപ്പെടുന്ന സുശ്രുതന്റെ സംഹിതയില്‍ ആണ് മാംസാഹാരത്തെ പറ്റിയുള്ള ഏറ്റവും ബൃഹത്തായ പ്രാചീനവര്‍ഗ്ഗീകരണം കാണാവുന്നത്. സൂത്രസ്ഥാനം ഉത്തരാര്‍ദ്ധത്തിലെ 531ശ്ലോകങ്ങളുള്ള നാല്പത്താറാം അധ്യായത്തില്‍ (അന്നപാനവിധി) ഏതാണ്ട് 200ഓളം ശ്ലോകങ്ങള്‍ മാംസാഹാരത്തെയും അവയുടെ പാകങ്ങളെയും വിവരിക്കുന്നതാണ്. വെള്ളത്തില്‍ വസിക്കുന്ന ജീവികള്‍ , വെള്ളം കൂടുതലുള്ള ഭൂമിയിലെ ജീവികള്‍ , പച്ചമാംസം തിന്നുന്ന ജീവികള്‍ , ഒറ്റക്കുളമ്പുള്ള ജീവികള്‍ , സമസ്ഥലങ്ങളിലെ ജീവികള്‍ എന്നിങ്ങനെ ആറ് വിധത്തിലുള്ള ഒരു വിശാലവര്‍ഗ്ഗീകരണത്തോടെ ആരംഭിക്കുന്ന മാംസാഹാര വിവരണം ഓരോ തരം മാംസത്തിന്റെയും വാത-പിത്ത-കഫാദികളുടെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുകളെയും ശരീരത്തില്‍ അവ പോഷിപ്പിക്കുന്ന ഭാഗങ്ങളെയും പറ്റി പറയുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന് 55 - 58 വരെ ശ്ലോകങ്ങള്‍ മാനിറച്ചിയെപ്പറ്റിയാണ്. തിത്തിരി മുതല്‍ മയിലും കാട്ടുകോഴിയും നാടന്‍ പ്രാവും വരെയുള്ള പക്ഷികളുടെ മാംസത്തെപ്പറ്റി 60 - 71ല്‍ പറയുന്നു. ശുക്ലവൃദ്ധിയ്ക്ക് കുതിരയുടെ മാംസം നല്ലതാണെന്ന പ്രാചീനവിശ്വാസത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ശ്ലോകങ്ങളും പിന്നീട് കാണാം.
ഗോമാംസത്തെപ്പറ്റിയുള്ള പ്രസ്താവന സമകാലീനവിവാദങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ഒന്ന് പരിശോധിക്കുന്നത് കൗതുകകരമായിരിക്കും.ശ്വാസരോഗം, കാസം, വിഷമജ്വരം എന്നിവയെ പശുവിന്റെ ഇറച്ചി ഇല്ലാതാക്കുമെന്ന് പറയുന്ന സുശ്രുതന്‍ കായികാധ്വാനം കൂടിയവര്‍ക്കും അത്യഗ്നി (ഗ്യാസ്ട്രൈറ്റിസ് ? ഹൈപ്പര്‍ തൈറോയിഡിസം ?), വാതാധിക്യം എന്നിവയുള്ളവര്‍ക്കും ഇത് നല്ലതാണെന്നു സൂചിപ്പിക്കുന്നു (ശ്ലോ:89).
വേദാചാരങ്ങളെ കുറിച്ച് പ്രതിപാദിക്കുന്ന ശതപഥബ്രാഹ്മണം യജ്ഞത്തില്‍ ഹോമിക്കപ്പെട്ട മാംസമാണ് എറ്റവും മികച്ച ആഹാരമെന്ന് പറയുന്നുണ്ട് വേദകാലത്ത് ബീഫ് പോലും കഴിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്തിലാകട്ടെ സന്താനലാഭത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിക്കുന്ന ഭാഗത്ത് വാഗ്മിയും ഭരണനിപുണനും വേദങ്ങളില്‍ പ്രാവീണ്യമുള്ളവനുമായ പുത്രനുണ്ടാവാന്‍ ദമ്പതികള്‍ ചോറും, ഇളംപ്രായമുള്ളതോ മുതിര്‍ന്നതോ ആയ കാളയുടെ മാംസവും നെയ് ചേര്‍ത്ത് കഴിക്കാന്‍ ഉപദേശമുണ്ട്. രാമായണത്തിലാകട്ടെ പുരോഹിതരായ ബ്രാഹ്മണരടക്കം ആട്ടിറച്ചിയും മാനിറച്ചിയും കഴിക്കുന്ന നിരവധി വര്‍ണ്ണനകളുണ്ട്. വനവാസത്തിനു പോകും മുന്‍പ് കൗസല്യയെ സാന്ത്വനിപ്പിക്കുന്ന ശ്രീരാമന്‍ പറയുന്നത് "(കൊട്ടാരത്തിലെ) മാംസം നിഷിദ്ധമാക്കപ്പെട്ട്, കാട്ടിലെ ഫലമൂലാദികള്‍ കഴിച്ച് ഞാന്‍ ജീവിക്കേണ്ടി വരും" എന്നാണ്.
കബന്ധനെന്ന രാക്ഷസരൂപത്തില്‍ നിന്നും മോചിതനായ ദനു രാമനും ലക്ഷ്മണനും ഇന്നിന്ന മാംസങ്ങളും ഇന്നിന്ന മീനുകളും ഭക്ഷണമായി ലഭിക്കുന്ന പമ്പാനദീതീരത്തെക്കുറിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. ദ്വിജര്‍ക്ക് തിന്നാമെന്ന് മനുസ്മൃതി അധ്യായം 5ല്‍ വിധിക്കുന്ന മാംസവര്‍ഗ്ഗങ്ങളെപ്പറ്റി രാമന്റെ അമ്പേറ്റ് വീണ ബാലി ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്ന ശ്ലോകം ഇവിടെ ശ്രദ്ധേയമാനു
ബാക്കി തുടരെ കമന്റുകളില്‍ smile emoticon
No comments:
Post a Comment